του Αιθερόπλωου
Σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία εννοείται πως ο καθένας έχει το δικαίωμα – θεωρητικά τουλάχιστον – να δοκιμαστεί στο στίβο των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης και να προσφέρει τον «αγνό και άδολο» εαυτό του στην υπηρεσία των κατοίκων του Δήμου.
Υπάρχουν ορισμένοι ωστόσο, που οι πρότεροι (όχι και τόσο έντιμοι) βίοι τους, καθιστούν την υποψηφιότητά τους ασύμβατη με το κοινό καλό, για το οποίο οψίμως κόπτονται.
Γενικότερα τώρα, καθημερινά αντιλαμβανόμαστε ότι η κρίση που βιώνουμε, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι παράλληλα και πολιτική, είναι και πολιτιστική, μα πάνω απ’ όλα είναι ΗΘΙΚΗ. Και επειδή η οικονομική κρίση δεν είναι στο χέρι μας να εξαλειφθεί μπορούμε να ρίξουμε το βάρος στις ηθικές αξίες που άρχισαν να σπανίζουν σαν τα 200ευρα. Και ειδικότερα στις ηθικές αξίες, των υποψηφίων που απαρτίζουν έναν συνδυασμό.
Η συγκρότηση του ψηφοδελτίου ενός συνδυασμού είναι ένα γνώρισμα που τον διαφοροποιεί απ’ τους άλλους συνδυασμούς, και για τον απλό ψηφοφόρο, πρέπει να εκπέμπει ένα σήμα υλοποίησης μιας διαφορετικής πρακτικής απ’ αυτήν που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα. Γι αυτό και ο εκάστοτε αρχηγός, φροντίζει να το απαλλάξει από κάθε λογής «βαρίδια», σημείο το οποίο δε λογάριασαν οι υπερόπτες της Νέας Πορείας και του Θερμαγ(κ)ικού.
Οι λίγες εξαιρέσεις προσώπων, χάνονται και θυσιάζονται στο βωμό της ναρκισσιστικής επιβεβαίωσης των δυο εγωπαθών αρχηγών και απορροφώνται στην κινητή άμμο που περιβάλλει τους περί λόγου δεινόσαυρους (ηλικιακά και διοικητικά).
Ο μεν πρώτος έχει ένα ανεξήγητο χάρισμα. Χωρίς να υπάρχουν αποτελέσματα έργου από την προηγούμενη διοίκησή του (γιατί τέτοιο δεν υπάρχει), μπορεί να μιλά ασταμάτητα για έργο και να πείθει τους ακροατές. Έχει αυτό το “κάτι” που τον κάνει αγαπητό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά μέχρι εκεί.
Αλλά εκείνο που συζητιέται περισσότερο στα “έδρανα” των καφενείων, είναι η έκπληξη (τρομάρα του) της τελευταίας στιγμής του κ. Μαυρομάτη, να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του έναν από τους πιο πολυσυζητημένους Επανομίτες, το τελευταίο εξάμηνο. Έναν παραγοντίσκο με περγαμηνές στις αποτυχίες και με ντοκτορά στις εσωκομματικές δολιοφθορές. Η δικαιολογία του: οι 200 σταυροί της διαφοράς που έχασε στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και που προσδοκά να του τους φέρει ο υποφαινόμενος τώρα. Αυτός που «νοίκιασε» ολόκληρη Επανομή, για 18 χρόνια, στην Cosmote. Δε σκέφτηκε όμως o πόσοι δεν θα ψηφίσουν καν το συνδυασμό από αντίδραση…
Ο δε δεύτερος, προσπαθεί σκόπιμα να αυτοπροσδιοριστεί ότι βρίσκεται σε πολιτική σύγχυση αλλά εξακολουθεί να συνδέεται και να εξαρτάται με (και από) κομματικούς μηχανισμούς που είναι κύρια υπεύθυνοι για την κρίση της χώρας μας και το χάλι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μοιραίως.
Δε θα αναφερθώ στην περίεργη εμμονή του να επιμένει σε υπερήλικες υποψηφίους (του δόγματος : πας μη φέρων λαιμοδέτη θεωρείται αλητήριος) ούτε στην πολιτική ανυπαρξία των περισσότερων εξ αυτών, δοκιμασμένων ήδη στο προηγούμενο σαπιοκάραβο που βυθίστηκε αύτανδρο απ’ τα μισά της θητείας του.
Θα σταθώ στην υποψηφιότητα του τωρινού κοινοτάρχη Επανομής που η θλιβερή θητεία του ήταν η επιτομή της αποτυχίας, το βραβείο νόμπελ της αυταρέσκειας, η διατριβή για τη φασίζουσα συμπεριφορά, και δυστυχώς το κύκνειο άσμα για τον τόπο μας. Που αν δεν είχε το μισό χωριό χρεωμένο στην αφεντιά του θα τον ψήφιζαν μόνο οι επίτροποι του ΑηΓιώργη. Που βγήκε πρόεδρος από καραμπόλα, ελέω Καλλικράτη (τον πέρασαν ακόμα και τα άκυρα-λευκά). Που λιποθυμάει εκστομίζοντας δυο συνεχόμενες προτάσεις. Που ….
Αλλά, και το σπουδαιότερο, που εδώ και χρόνια (πρώτος διδάξας) φιλοξενεί στο χώρο εργασίας του, κεραία κινητής τηλεφωνίας σε απόσταση αναπνοής από το Γυμνάσιο και το Λύκειο που φοιτούν εκατοντάδες μαθητές.
Ελπίζοντας να μη ξανασχοληθώ με τις αφεντιές τους μέχρι τις εκλογές, κλείνω με μια προτροπή σε σένα (μοναδικέ μου;) αναγνώστη:
Τώρα είναι ευκαιρία ν’ αφήσουμε πίσω μας όλους αυτούς τους αποτυχημένους πολιτικάντηδες. Αυτούς που με την ανοχή μας έχουν αποθρασυνθεί τελείως και θέλουν να κάνουν το δήμο μαγαζάκι τους, απαξιώνοντας, δυσφημώντας ή ακόμα και ξεπουλώντας την δημοτική περιουσία.
Τα LaMoya, που επινόησαν καινούριους πολιτικούς όρους και βαφτίζουν τα ρουσφέτια «κοινωνική πολιτική» και το κλέψιμο «κάλυψη πάγιων και τακτικών αναγκών».
Στο χέρι μας είναι να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία έκφρασης που μας δίνεται, δυστυχώς μόνο κάθε τέσσερα (και τώρα πέντε) χρόνια.
Όταν μπούμε στο παραβάν για να ψηφίσουμε, ας σταθούμε λίγο να μιλήσουμε με τη συνείδησή μας.
Ας σκεφτούμε ότι η ψήφος δεν είναι η εκπλήρωση μιας «υποχρέωσης», ούτε τρόπος έκφρασης προσωπικής συμπάθειας.
Είναι μυστική και είναι το μόνο όπλο μας στη μάχη για την νεκρανάσταση αυτού του τόπου.
Αιθερόπλωος (ανθυποψήφιος όλων)
